بهاریه – آرتیو

دیده اید بچه های کوچک وقتی یکی از نزدیکانشان – مثلاً پدر- از سفر می آید، وقتی در را باز می کنند اول از همه چشمشان به دست های مهربان مسافر عزیز است تا ببینند چه برایشان سوغاتی آورده است؟ دوست دارند پدر آن ها را در بغل خود بنشاند، دست نوازشی بر سر و روی و موی آن ها بکشد، بوسشان کند و بعد دست کند در کیف و ساک و چمدان سفر و سوغاتی اختصاصی هر کدام را بدهد. دقت کرده اید هرچه این سفر بیشتر طول کشیده باشد و بیشتر چشم انتظار او بوده باشند، توقع سوغاتی باارزش تری دارند؟

به گزارش آرتیو، تقی دژاکام در یادداشتی با این عنوان در روزنامه جوان نوشت: ما انسان های کوچک هم که سال ها و قرن ها منتظر بوده ایم که مولای مهربانمان از سفر دور و دراز خود برگردد، گاهی بیشتر از خود او، چشممان به دست های پرسخاوت اوست که برایمان آب و فراوانی، سلامتی و مهربانی، شادمانی و خرّمی، امنیت و بندگی و خلاصه آبادانی و زندگی بیاورد. در دعای عهد که «مانیفست انتظار» است می خوانیم: «اللهمَ اَرِنِی الطَّلْعَه الرَّشیدَه، وَالْغُرَّه الْحَمِیدَه، وَاکحَُلْ ناظِرِی بنَظْرَه مِنِّی اِلَیهِ، وَ عَجِّلْ فَرَجَهُ، وَ سَهِّلْ مَخْرَجَهُ، وَ اَوْسعْ مَنْهَجَهُ، وَاسْلُک بی مَحَجَّتَهُ، وَ اَنْفِذْ اَمْرَهُ، وَاشْدُدْ اَزْرَهُ، وَاعْمُرِ اللّهُمَّ بهِ بلادَک، وَ اَحْی بهِ عِبادَک؛ خداوندا! به دست او سرزمین ها را آباد کن و به بندگانت حیات و زندگی ببخش.» 

ما قرن هاست «زندگی» را فراموش کرده ایم و درست تر اینکه آن را یاد نگرفته ایم. ما همیشه به آرمان ها و دوردست ها نگاه کرده ایم. ما دوست داشته ایم «وضع موجود» مان با «موعود» مان روبه راه شود. در فیلم ها برای کشتی هایی که راهی بوده اند از ساحل داد زده ایم و دست تکان داده ایم. در شعرها و ترانه هایمان دنبال وضع موعود بوده ایم و بدون آنکه بدانیم و حواسمان باشد، در حقیقت امام مهربانمان را صدا زده ایم؛ از ترانه های کودکانه: «برفا رو آب کن بیا، سرما رو خواب کن بیا، دیوار انتظارو بزن خراب کن بیا، خودت خبر نداری، ماه شَبای تاری، تو صدتا فصل سرما گل همیشه بهاری» تا شعر نو: «قاصد روزانِ ابری! داروگ! کی می رسد باران؟» تا شعر شاعران بزرگی، چون سعدی: «پرده اگر برافکنی، وه که چه فتنه ها رود/، چون پس پرده می رود، این همه دلربایی ات/ گوشۀ چشم مرحمت بر صف عاشقان فکن/ تا شب رهروان شود روز، به روشنایی ات» یا حافظ: «آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست/ هر کجا هست خدایا به سلامت دارش» یا «یا رب! سببی ساز که یارم به سلامت/ باز آید و برهاندم از بند ملامت» یا «نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد/ عالَم پیر دگرباره جوان خواهد شد/ ارغوان جام عقیقی به سمن خواهد داد/ چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد» و «دوش از جناب آصف، پیک بشارت آمد/ کز حضرت سلیمان، عشرت اشارت آمد/ خاک وجود ما را، از آب دیده گِل کن! / ویران سرای دل را، گاهِ عمارت آمد/ آلوده ای تو حافظ، فیضی ز شاه درخواه! / کان عنصر سماحت، بهر طهارت آمد» یا در شعر شاعران معاصر، چون سیدحسن حسینی: «می دونم یه روز تمام سایه های ناامید/ با طلوع تازۀ تو رنگ آفتاب می گیرن/ عاقبت پنجره های تشنۀ یه منظره/ پلکا رو باز می کنن؛ حضورتو قاب می گیرن» و قیصر امین پور: «طلوع می کند آن آفتاب پنهانی/ ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی/ دوباره پلک دلم می پرد، نشانۀ چیست؟ / شنیده ام که می آید کسی به مهمانی…»

در کنار همه این شعرها و سوزهایی که داریم، کاش می دانستیم همان طور که ما «منتظر» اوییم، او هم منتظر ماست. حتی برای آن که ما ظهور کنیم اشک می ریزد و انتظار می کشد. آخر ما هم صدها سال است که در صحنه های «تکلیف» غیبت داشته ایم و او مثل یک معلم مهربان، دنبال ما شاگردهای شیطان دویده است، ما، اما از دیوار مدرسه فرار کرده ایم و او باز منتظر مانده تا روز دیگر. کاش می دانستیم او بیشتر از آنکه معلم شاگرد اول ها باشد، دلسوز ما صفرگرفته هاست و می خواهد خودمان را بالا بکشیم تا تجدید یا خدای نکرده مردود نشویم. 

خدا هدایت کند کسانی را که ما را از او می ترسانند و چهره ای خشن از او ترسیم می کنند و نمی دانند یا توضیح نمی دهند که خشم او برای دشمنان دین و انسان است نه ما که دوستان و محبان خطاکار اوییم؛ او با ما سراسر مهربانی و لطف است و حاضر است نمره های قبلی ما را به شرط جبران، پاک کند. 

آقاجان! کفر و الحاد و کودک کشی و جنایت دشمنان از حد گذشته است. فقط در 100 روز گذشته غاصبان سرزمین فلسطین 22 هزار نفر را به شهادت رسانده اند که 15 هزار نفرشان کودکان معصوم بوده اند. تمام قدرت های دنیا نه تنها بر این جنایات سکوت کرده اند که آن را تایید هم می کنند و کمک های مالی و تسلیحاتی بیشتر هم برای جانیان می فرستند. آیا ظلم و جور باز هم باید از این بیشتر شود تا به دیوار کعبه تکیه زنی و ندای «انا المهدی» سر دهی؟ تو هم برای ما دعای فرج بخوان. می دانیم که ما بی صاحب نیستیم، تو صاحب مایی، تو صاحب زمان مایی، چرا باید غصه بخوریم، آدم های بی صاحب غصه بخورند. ما مستضعفان جهان دستمان را دراز کرده ایم و تو حتماً دستمان را خواهی گرفت، در دست های همه ما سبوهایی خالی است و ما تشنه؛ این سبوهای کوچک را پر از آب خوشگوار کن: متی َننَتِفع من عَذب مایِک؟ فَقَد طالَ الصََّدی. بیا و ما را آزاد کن، ثواب آزاد کردن بنده را ما از شما بزرگواران شنیده ایم و حالا چشممان به کلیدهای نجاتی است که فقط در دستان نازنین شماست. 

مولاجان! چند روز دیگر شما در حالی قدم بر چشمان ما می گذارید و می آیید که صدای خنده و سرور پدر و مادر بزرگوارتان و همه فرشته هایی که دور بستر شما حلقه زده اند، از در آن خانه کوچک در سامرا بیرون نمی رود، اما برخلاف آن خانه، امروز همه دنیا را صدای شادی و بهجت و جشن فرا گرفته است، همه برای آمدن تو لحظه شماری می کنند؛ نه فقط ما مسلمانان شیعه و سنی که مسیحیانی که مژده آمدن دوباره عیسی بن مریم را از نفس گرم تو می شنوند و نیز یهودیان و زرتشتیان و بوداییان و برهمنان و هندویان و فتوریست ها و همه کسانی که چشم به موعود آخرالزمان دارند. آن ها هم می آیند و همراه ما در آن جمعه ای که نباید خیلی دیر باشد به سوی میعادگاه نمازجمعه راهپیمایی می کنند و توای قایم آل محمد! نه با تکیه بر عصا که با تکیه بر سلاحِ اصلاح، خطبه اول را در توصیه به «تقوا» تمام می کنی و خطبه دوم را پس از آنکه بر پدران بزرگوار و وجود نازنین خودت سلام دادی و ما قیام کردیم، با اعلام خبری آغاز می کنی که برای ما روزنامه نگاران، بهترین تیتر اول تاریخ آفرینش است: «تشکیل امت واحده جهانی»؛ و این تازه اول عشق است….

پایان خبر آرتیو