خلاصه کتاب زمانی که باقی می ماند: شرحی بر نامه به رومیان ( نویسنده جورجو آگامبن )

کتاب زمانی که باقی می ماند اثر جورجو آگامبن، نگاهی عمیق و متفاوت به نامه های پولس رسول است که مراتب مسیحایی را از تفاسیر سنتی جدا کرده و اهمیت آن را در گفتمان های معاصر فلسفه و الهیات برجسته می سازد.

جورجو آگامبن، فیلسوف برجسته ایتالیایی، در این اثر با ژرف نگری و جسارت خاص خود به سراغ نامه های پولس رسول رفته تا تفسیری نو و رادیکال از یکی از بنیادین ترین متون سنت غربی ارائه دهد. این کتاب نه تنها به عنوان یک شرح بر نامه ی پولس به رومیان مطرح می شود، بلکه به مثابه ی تلاشی سترگ برای بازیابی یک مرتبه ی مسیحایی است که در طول تاریخ تفاسیر کلیسایی و الهیاتی به دست فراموشی سپرده شده است. آگامبن در این سفر فکری، خواننده را به بازاندیشی در مفاهیم بنیادی زمان، شریعت، هویت و نجات دعوت می کند، و دیدگاهی نوآورانه را پیش روی کسانی قرار می دهد که به دنبال فهمی عمیق تر از این چالش های وجودی و فکری هستند. از طریق کاوش در اندیشه های پولس، او نه تنها به مباحث الهیاتی می پردازد، بلکه پلی میان فلسفه قاره ای معاصر و الهیات اولیه می زند و افق های جدیدی برای پژوهشگران فلسفه، الهیات و علوم انسانی می گشاید.

جورجو آگامبن: فیلسوفی در تقاطع زبان، قدرت و زمان

جورجو آگامبن، اندیشمند معاصر ایتالیایی، در میان برجسته ترین فیلسوفان قاره ای جایگاهی ویژه دارد. زندگی فکری او با تأملات عمیق در حوزه های متنوعی همچون زبان، قدرت، حقوق، سیاست و مذهب گره خورده است. آموزه های متفکرانی چون مارتین هایدگر با مفهوم وجود و زمان، والتر بنیامین با دیدگاه های رادیکال در باب تاریخ و نجات، و میشل فوکو با تحلیل هایش از قدرت و حاکمیت، به شکل قابل توجهی مسیر فکری آگامبن را شکل داده اند. او توانست با نگاهی منتقدانه به سنت های فکری گذشته، پرسش های بنیادینی را در مورد وضعیت انسان در دوران معاصر مطرح کند و به برخی از جهات گمشده و ناشناخته هستی ما بپردازد.

دغدغه های اصلی آگامبن همواره پیرامون مفاهیم محوری نظیر حیات عریان (Homo Sacer)، وضعیت استثنایی و ماشین حاکمیت می چرخد که نشان دهنده علاقه او به مرزهای میان قانون و بی قانونی، زندگی بیولوژیکی و زندگی سیاسی است. او در آثار خود به بررسی چگونگی عملکرد قدرت در تعیین و تعریف هویت های انسانی می پردازد و رابطه پیچیده میان فرد، دولت و جامعه را کاوش می کند. این اثر خاص آگامبن، زمانی که باقی می ماند، نیز با همین دغدغه های کلی او پیوند می خورد و از طریق واکاوی متون پولس رسول، به موضوعاتی چون زمان مسیحایی، الغای شریعت و مفهوم نجات می پردازد که همگی در منظومه فکری وسیع تر او جای دارند.

زمانی که باقی می ماند: چرا پولس رسول؟

یکی از رویکردهای اصلی آگامبن در زمانی که باقی می ماند این است که تلاش می کند تا متن های پولس رسول را از تفاسیر سنتی و تاریخ رسمی کلیسا جدا کند. این جدایی به معنای انکار اهمیت تاریخی کلیسا نیست، بلکه تلاشی برای بازیابی لایه های عمیق تر و رادیکال تر اندیشه های پولس است که به اعتقاد آگامبن، در طول دو هزاره تفسیرهای کلیسایی مغفول مانده اند. او به دنبال کشف یک مرتبه مسیحایی است که نه تنها چشم انداز تفسیر متون دینی را دگرگون می کند، بلکه فهم ما از زمان، سیاست و وجود را نیز به چالش می کشد.

مفهوم زمان مسیحایی در قلب این تفسیر جدید قرار دارد. آگامبن این زمان باقی مانده (در یونانی: kairos) را نه به عنوان یک دوره تاریخی مشخص که در گذشته آغاز شده و به نقطه ای در آینده ختم می شود، بلکه به عنوان یک وضعیت وجودی و تعلیق کننده تشریح می کند. این زمان، زمان «پایان» نیست، بلکه زمان «میانجی» است؛ زمانی که در آن هر چیز به سوی پایان خود کشیده می شود و در عین حال، امکان یک آغاز جدید فراهم می آید. این رویکرد به زمان مسیحایی، برخلاف تلقی خطی و تاریخی، بر یک لحظه حال فشرده و پر از پتانسیل تأکید می کند که می تواند تمامی تاریخ را دگرگون سازد. او نشان می دهد که چگونه پولس با این مفهوم از زمان، خوانندگان خود را به زیستی فرازمانی دعوت می کند که فراتر از قوانین و سلسله مراتب دنیوی است.

مفاهیم بنیادی در شرح آگامبن بر نامه به رومیان

کاوش آگامبن در نامه ی پولس به رومیان، خواننده را با مجموعه ای از مفاهیم بنیادی آشنا می سازد که نه تنها به بازاندیشی در الهیات سنتی دعوت می کنند، بلکه افق های جدیدی در فلسفه، سیاست و حقوق می گشایند. آگامبن با ظرافت خاص خود، مفاهیم را از بستر تاریخی و تفسیری آن ها بیرون می کشد تا جوهر رادیکال آن ها را آشکار سازد.

الف) الغای مسیحایی شریعت یهود

یکی از برجسته ترین و مناقشه برانگیزترین ادعاهای آگامبن این است که نامه های پولس رسول نه برای بنیان گذاری یک دین جدید به نام مسیحیت، بلکه برای الغای مسیحایی شریعت یهود است. این الغاء به معنای نفی کامل یا ابطال بی قید و شرط شریعت نیست، بلکه به معنای گذار از یک وضعیت به وضعیتی دیگر، از یک شکل زیستن به شکلی دیگر است. او این الغاء را نه به عنوان یک رویداد تاریخی گذشته، بلکه به مثابه ی یک عمل جاری و یک وضعیت هستی شناختی تفسیر می کند که در هر لحظه مسیحایی تکرار می شود.

آگامبن تأکید می کند که پولس در متن مسیحی گرایی اولیه یهود قرار داشت؛ دوره ای که هنوز مرزهای میان یهودیت و مسیحیت به طور کامل مشخص نشده بود و مفاهیم در حال شکل گیری و تعریف مجدد بودند. پولس نه در پی تأسیس یک نهاد جدید، بلکه در تلاش برای آشکارسازی معنای رهایی بخش و تحول آفرین مسیحایی بود که شریعت را از حالت خشک و قانونی خود خارج کرده و به یک تجربه زیستی و معنوی تبدیل می کند. این رویکرد به پولس، او را در بافتی متفاوت از آنچه سنت کلیسا معرفی کرده است، قرار می دهد و او را به عنوان متفکری رادیکال در دوران خود به تصویر می کشد.

ب) پیوند فلسفی با والتر بنیامین

والتر بنیامین، فیلسوف و منتقد ادبی آلمانی، تأثیری شگرف بر تفکر آگامبن داشته است و زمانی که باقی می ماند به خوبی این پیوند عمیق فلسفی را آشکار می سازد. آگامبن با اتکا به تزهایی در باب فلسفه تاریخ بنیامین، استدلال می کند که فلسفه تاریخ بنیامین به نوعی تکرار و بسط مفهوم پولس از زمان باقی مانده است. بنیامین نیز مانند پولس، به دنبال درهم شکستن مفهوم خطی و همگن تاریخ بود و بر لحظه ی حال به عنوان نقطه ای برای توقف و نجات تأکید می کرد.

آگامبن با خوانشی دقیق و مقایسه ای از تزهای بنیامین و متون پولس رسول، تناظرهای شناخته نشده متعددی را بین این دو فیلسوف کشف می کند. او نشان می دهد که چگونه ایده زمان باقی مانده پولس، که زمانی میان پایان و آغاز است، در ایده بنیامین مبنی بر توقف جریان تاریخ و امکان ظهور لحظه ی انقلابی بازتاب می یابد. این لحظه، لحظه ای است که گذشته را از چنگال تاریخ نگاری فاتحان رها کرده و آن را برای رهایی در زمان حال احضار می کند. این پیوند نه تنها به غنای تحلیل های آگامبن می افزاید، بلکه به خواننده کمک می کند تا عمق و ریشه های نظریه او را بهتر درک کند.

آگامبن در این اثر، پولس را به عنوان کسی که در پی بازیابی یک مرتبه مسیحایی است معرفی می کند؛ مرتبه ای که در آن زمان، شریعت و هویت به گونه ای رادیکال بازتعریف می شوند.

واکاوی مفاهیم کلیدی پولس از منظر آگامبن: بهره جستن و چنان که نه

آگامبن با تمرکز بر دو واژه کلیدی بهره جستن (chrēsai) و چنان که نه (hōs mē) در نامه های پولس، به هسته مرکزی تفسیر خود از زیست مسیحایی می رسد. این دو مفهوم، ابزارهایی قدرتمند برای درک چگونگی رهایی از الگوهای مالکیت و هویت های دنیوی به شمار می روند.

الف) بهره جستن (chrēsai): زیستن در مسیحایی گری

واژه یونانی chrēsai که به معنای بهره جستن یا استفاده کردن است، در اندیشه پولس از نگاه آگامبن، بار معنایی عمیقی پیدا می کند. آگامبن این واژه را در تقابل با داشتن یا مالکیت قرار می دهد و آن را کلید فهم زندگی مسیحایی معرفی می کند. او با تفسیر بخش اول قرنتیان ۷: ۲۱ (آیا تو زمانی که فرا خوانده شدی بنده بودی؟ غمت نباشد. اما اگر می توانی آزاد گردی، لیک از آن بهره جوی.) نشان می دهد که پولس چگونه به دنبال تعریفی رادیکال از آزادی است که فراتر از بردگی یا آزاد بودن صرف می رود.

برخلاف تفسیرهای سنتی (مانند لوتر که chrēsai را به آزادی بازمی گرداند)، آگامبن و دیگر مفسرانی که او به آن ها ارجاع می دهد، این سطر را به این صورت می خوانند: اما اگر می توانی آزاد شوی، لیک از klēsis (دعوت/رسالت) خودت به سان بنده بهره جوی. این یعنی زندگی مسیحایی به معنای بهره بردن از klēsis (دعوت یا رسالت الهی) است، نه مالکیت آن. انسان مسیحایی آنچه را که هست یا دارد، نه به عنوان یک دارایی ابدی، بلکه به عنوان ابزاری برای بهره برداری در زمان باقی مانده تلقی می کند. این بهره گیری به معنای تعلق خاطر نداشتن به هویت ها و موقعیت های دنیوی است.

ب) چنان که نه (hōs mē): رهایی از دارایی و هویت های دنیوی

عبارت چنان که نه (hōs mē) در نامه های پولس، به ویژه در نامه به رومیان ۳۰-۳۱ (آنان که می خرند چنان که نه مالک اند، و آنان که از جهان بهره می جویند [chrṓmenoi] چنان که نه از آن به راستی بهره می برند [katachrṓmenoi])، محور دیگری برای تحلیل آگامبن قرار می گیرد. این عبارت، تمایز ظریفی را بین usus مسیحایی (بهره گیری) و dominium رومی (مالکیت مطلق) برجسته می کند. در قانون رومی، dominium به معنای حق کامل بهره برداری و سوءاستفاده از یک شیء (ius utendi et abutendi) بود، اما پولس مفهوم بهره گیری را به گونه ای دیگر تعریف می کند.

آگامبن تأکید می کند که hōs mē صرفاً بار منفی ندارد؛ بلکه این تنها بهره ی ممکن از موقعیت های دنیوی است. به این معنا که فرد مسیحایی از هر آنچه که در این دنیا به دست می آورد – خواه ثروت، موقعیت اجتماعی، یا حتی خانواده – به گونه ای بهره می گیرد که گویی مالک واقعی آن نیست. رسالت مسیحایی نه یک حق است و نه هویت جدیدی را می سازد، بلکه یک توانمندی عام (potenza) است که هرگز نمی توان آن را به طور کامل از آن خود کرد، بلکه تنها می توان از آن بهره گرفت. این وضعیت به معنای سلب همه و هر دارایی حقوقی و هویت های ظاهری (ختنه شده/ختنه نشده، آزاد/بنده، مرد/زن) است، اما این سلب، هویت جدیدی را بنیان نمی گذارد. بلکه آفریده نو (kainḗ ktisis) چیزی جز بهره گیری مسیحایی از آفریده کهنه نیست، چنانکه در دوم قرنتیان ۵: ۱۷ آمده است: پس اگر کسی در مسیحا باشد، آفریده نو است: هر چیز کهنه درگذشته است، هان، همه چیز نو شده است. این مفهوم از رهایی، نه با ترک جهان، بلکه با زیستن در آن به شیوه ای رادیکال و غیرمالکانه محقق می شود.

ساختار و فصول کتاب: سفری در ژرفای نامه های پولس

کتاب زمانی که باقی می ماند به طرز هنرمندانه ای ساختار یافته است تا خواننده را در یک سفر فکری عمیق به ژرفای نامه های پولس رسول همراهی کند. آگامبن این کتاب را به پنج روز و یک آستانه یا تورنادا تقسیم کرده است، که هر روز به بررسی یک جنبه یا واژه کلیدی از نامه پولس به رومیان می پردازد و به تدریج ایده های مرکزی او را بسط می دهد.

1. روز یکم/Paulos doulos christoú Iēsoú (پولس، بنده عیسی مسیح): در این بخش، آگامبن با معرفی پولس به عنوان بنده مسیح، به ماهیت دعوت (klēsis) و رسالت او می پردازد و پایه های تحلیل خود را برای تمایز میان بندگی دنیوی و بندگی مسیحایی بنا می نهد. این فصل نقطه آغازین برای درک رویکرد آگامبن به شریعت و زمان است.
2. روز دوم/Klētós (خوانده شده): این فصل به مفهوم دعوت یا فراخوانده شدن (klēsis) می پردازد. آگامبن در اینجا تمایز ظریفی میان یک انتخاب یا یک موقعیت قراردادی با یک فراخوان وجودی و ضروری ترسیم می کند. این دعوت، پایه ای برای الغای هویت های دنیوی و پذیرش یک رسالت عام مسیحایی است.
3. روز سوم/Aphōrisménos (جداشده): در این بخش، آگامبن به مفهوم جدا شدن یا کنار گذاشته شدن می پردازد که پولس در مورد خود به کار می برد. او این جدایی را نه به معنای انزوای فردی، بلکه به مثابه یک جدایی رادیکال از قوانین و نظام های حاکم بر جهان، برای هدفی والاتر تفسیر می کند؛ هدفی که به معنای قرار گرفتن در وضعیت مسیحایی است.
4. روز چهارم/Apóstolos (رسول): این فصل به معنای رسول بودن پولس می پردازد. آگامبن بر این نکته تأکید می کند که رسالت پولس تنها یک مقام کلیسایی نیست، بلکه حالتی وجودی است که از طریق آن او به گواهی بر زمان باقی مانده و الغای مسیحایی شریعت می پردازد. رسالت، در اینجا، به معنای حامل بودن یک پیام رادیکال و تحول آفرین است.
5. روز پنجم/Eis euaggélion theoú (برای انجیل خدا): این بخش به مقصد نهایی رسالت پولس، یعنی انجیل خدا می پردازد. آگامبن انجیل را نه به عنوان یک کتاب یا مجموعه از قوانین، بلکه به مثابه ی نیروی رهایی بخش و تحول آفرینی معرفی می کند که در زمان باقی مانده عمل می کند و جهان را به سوی نجات سوق می دهد.
6. روز ششم/Eis euaggélion theoú (برای انجیل خدا): آگامبن در این فصل نیز به بسط و تعمیق ایده انجیل خدا می پردازد و بر جنبه های خاصی از آن تأکید می کند که در فصل پیشین کمتر مورد توجه قرار گرفته بود. او نشان می دهد که چگونه انجیل، فراتر از هرگونه تفسیر سنتی، یک عمل و یک زیست است.

بخش آستانه یا tornada به عنوان یک جمع بندی و در عین حال یک نقطه گریز برای تفکرات آتی عمل می کند. در این بخش، آگامبن به صورت فشرده ای به دستاوردهای اصلی تحلیل خود اشاره کرده و چگونگی پیوند مفاهیم طرح شده در روزها را نشان می دهد. او خواننده را دعوت می کند که خود نیز این سیر استدلالی را درونی کرده و به تأمل در آن بپردازد. این ساختار نه تنها به فهم بهتر محتوای نامه های پولس کمک می کند، بلکه نشان دهنده چگونگی بسط و توسعه ایده های فلسفی آگامبن است.

نقد و بررسی: اهمیت زمانی که باقی می ماند در گفتمان های معاصر

کتاب زمانی که باقی می ماند اثر جورجو آگامبن، علی رغم پیچیدگی های مفهومی اش، توانسته است جایگاه ویژه ای در گفتمان های فکری معاصر پیدا کند و همچنان مورد بحث و تحلیل های گسترده ای قرار گیرد. دلایل این پایداری و اهمیت چندوجهی است که هم به عمق تحلیل های آگامبن بازمی گردد و هم به رویکرد رادیکال او نسبت به متون دینی و فلسفی.

این اثر به دلیل ماهیت بین رشته ای خود، تأثیرات عمیقی بر حوزه های مختلفی گذاشته است: در مطالعات دینی انتقادی، آگامبن با جداسازی متون پولس از تاریخ رسمی کلیسا، راه را برای خوانش های جدید و غیردگماتیک از متون مقدس هموار کرده است. او نشان می دهد که چگونه می توان از دایره تفسیرهای سنتی فراتر رفت و به هسته ی رادیکال پیام های دینی دست یافت. در فلسفه سیاسی، مفاهیمی چون زمان مسیحایی، الغای شریعت و رهایی از دارایی ابزارهای جدیدی برای اندیشیدن به امکانات سیاسی غیر حاکمیتی و اشکال جدیدی از زندگی جمعی ارائه می دهند. این کتاب به محققان کمک می کند تا به مفاهیم سنتی قدرت و حاکمیت از منظری متفاوت بنگرند. علاوه بر این، در نظریه حقوقی، تمایز میان *usus* (بهره گیری) و *dominium* (مالکیت) چالش های جدیدی را در برابر مفهوم مالکیت و حقوق فردی قرار داده و به بازنگری در مبانی حقوق مدرن دعوت می کند.

البته، تفسیر آگامبن از پولس همواره بدون چالش و انتقاد نبوده است. برخی از الهی دانان و پژوهشگران معتقدند که آگامبن در تلاش برای رادیکال سازی پولس، ممکن است برخی از ابعاد الهیاتی یا تاریخی متن را نادیده گرفته باشد. این نقدها اغلب به این نکته اشاره می کنند که آگامبن بیش از حد بر جنبه های فلسفی و سیاسی اندیشه های پولس تمرکز کرده و از پرداختن به ابعاد ایمانی و عملی او در بستر جوامع اولیه مسیحی غفلت ورزیده است. با این حال، حتی این انتقادات نیز نشان دهنده عمق تأثیرگذاری و اهمیت این کتاب در تحریک بحث های فکری هستند و ثابت می کنند که زمانی که باقی می ماند اثری است که به سادگی نمی توان آن را نادیده گرفت و همچنان به عنوان یک منبع الهام بخش برای پژوهشگران در حوزه های مختلف مطرح است.

راهنمای مطالعه: چه کسانی و چگونه این کتاب را بخوانند؟

کتاب زمانی که باقی می ماند: شرحی بر نامه به رومیان اثری عمیق و پرچالش است که مطالعه آن نیازمند پیش زمینه های فکری و نظری خاصی است. برای بهره مندی حداکثری از این اثر، برخی توصیه های پیش مطالعه می تواند مفید باشد و درک شما را از مفاهیم پیچیده ی آگامبن ارتقا بخشد.

توصیه های پیش مطالعه

1. آشنایی با نامه های پولس رسول: قبل از ورود به تفسیر آگامبن، مطالعه خود نامه به رومیان و حداقل برخی دیگر از نامه های پولس (مثل اول و دوم قرنتیان) توصیه می شود. این آشنایی به شما کمک می کند تا با متن اصلی و چالش های تفسیری آن آشنا شوید.
2. مبانی فلسفه قاره ای: آگامبن در سنت فلسفه قاره ای می اندیشد و از مفاهیم هایدگر، بنیامین و فوکو استفاده می کند. آشنایی کلی با اندیشه های این فیلسوفان، به ویژه مفهوم زمان از هایدگر و فلسفه تاریخ از بنیامین، می تواند درک شما از استدلال های آگامبن را عمیق تر کند.
3. مفاهیم الهیاتی پایه: درک مفاهیم اساسی الهیات مسیحی و یهودی، مانند شریعت، مسیحا، نجات و عهد، به خواننده کمک می کند تا رویکرد رادیکال آگامبن به این مفاهیم را بهتر درک کند.

این کتاب به طور خاص برای دانشجویان و پژوهشگران رشته های فلسفه، الهیات، مطالعات دینی، ادبیات تطبیقی و علوم انسانی که به آثار جورجو آگامبن، فلسفه قاره ای، نامه های پولس رسول، الهیات مسیحی و یهودیت علاقه مند هستند، بسیار ارزشمند است. همچنین علاقه مندان به فلسفه و الهیات معاصر که به دنبال فهم عمیق تر و تحلیل شده تر از مفاهیم پیچیده فکری و دینی هستند، می توانند از این اثر بهره مند شوند. خوانندگانی که با سایر آثار آگامبن آشنایی دارند، در این کتاب جایگاه آن را در منظومه فکری او خواهند یافت و عموم خوانندگان جدی که به مطالعه کتاب های فلسفی و نظری علاقه مندند، پیش از خرید یا مطالعه کامل کتاب، با این خلاصه می توانند دید جامعی از محتوای آن به دست آورند.

اهمیت مطالعه

مطالعه این کتاب برای فهم عمیق تر از الهیات و فلسفه مدرن ضروری است، زیرا آگامبن نه تنها تفسیری نو از پولس ارائه می دهد، بلکه ابزارهای مفهومی جدیدی برای تحلیل زمان، سیاست و هویت در عصر حاضر خلق می کند. این اثر ما را به تفکر درباره امکانات یک زندگی رهایی یافته در میانه چالش های جهان کنونی دعوت می کند و نشان می دهد که چگونه می توان از بارهای سنت و تاریخ رها شد تا به جوهر وجودی خود دست یابیم. زمانی که باقی می ماند اثری است که نه تنها دانش شما را در مورد پولس و آگامبن افزایش می دهد، بلکه نحوه تفکر شما را درباره مسائل اساسی زندگی دگرگون خواهد ساخت.

نتیجه گیری: میراث یک تفسیر رادیکال از زمان و نجات

کتاب زمانی که باقی می ماند: شرحی بر نامه به رومیان اثر جورجو آگامبن، به وضوح نشان می دهد که چگونه یک متن کهن می تواند با رویکردی نوآورانه و رادیکال، به منبعی الهام بخش برای اندیشیدن به چالش های معاصر تبدیل شود. آگامبن در این اثر نه تنها به تفسیری جدید از پولس رسول دست یافته، بلکه دستاوردهای فکری مهمی را در حوزه های فلسفه، الهیات و سیاست به ارمغان آورده است.

یکی از اصلی ترین دستاوردهای این کتاب، بازتعریف مفهوم مسیحایی گری است. آگامبن مسیحایی گری را از یک رویداد تاریخی یا یک سلسله مراتب کلیسایی جدا کرده و آن را به یک وضعیت وجودی و یک زمان باقی مانده تبدیل می کند. این زمان، نه پایانی بر تاریخ است، بلکه گشایشی است در دل زمان حاضر که امکان رهایی و دگرگونی را فراهم می آورد. این ایده، نگاه ما را به زمان و نحوه زیستن در آن، متحول می سازد و به ما می آموزد که چگونه از بند هویت ها و مالکیت های دنیوی رها شویم.

پیوند عمیق این اثر با اندیشه های والتر بنیامین، به ویژه تزهایی در باب فلسفه تاریخ او، نقطه قوت دیگری است که به غنای تحلیل های آگامبن می افزاید. آگامبن با ترسیم این تناظرها، نه تنها به عمق فکری بنیامین ادای احترام می کند، بلکه نشان می دهد که چگونه مفاهیم پولس و بنیامین می توانند به ابزارهای مفهومی جدیدی برای فهم پیچیدگی های زمان، تاریخ و سیاست تبدیل شوند. او با این کار، پلی میان الهیات اولیه و فلسفه انتقادی معاصر می زند و زمینه را برای دیالوگ های فکری جدید فراهم می آورد.

در نهایت، زمانی که باقی می ماند مجموعه ای از ابزارهای مفهومی جدید برای فهم زمان و سیاست به ما می دهد. مفاهیمی چون بهره جستن (chrēsai) و چنان که نه (hōs mē)، نه تنها برای تفسیر متون دینی، بلکه برای اندیشیدن به اشکال جدیدی از زندگی اخلاقی و سیاسی، آزادی از حاکمیت و رهایی از بند مالکیت، راهگشا هستند. میراث این تفسیر رادیکال از زمان و نجات، در تأثیرات ادامه دار آن بر پژوهش های آتی در فلسفه سیاسی، الهیات انتقادی و نظریه حقوقی نهفته است. این کتاب به ما یادآوری می کند که گذشته، حتی گذشته های دور، می تواند سرشار از پتانسیل های رهایی بخش باشد که تنها با خوانش های جسورانه و غیرمتعارف می توان آن ها را کشف کرد و به کار گرفت.

اطلاعات کتاب شناختی:

عنوان	جزئیات
نام کامل کتاب	زمانی که باقی می ماند: شرحی بر نامه به رومیان
نویسنده	جورجو آگامبن
مترجم	مجتبی گل محمدی
ناشر	نشر بیدگل
سال انتشار	۱۳۹۶
شابک	978-600-7806-32-6
تعداد صفحات	۲۰۵
موضوعات	فلسفه، الهیات، مطالعات دینی، نامه های پولس رسول، یهودیت و مسیحیت