نکند دنیا را آب ببرد، ما را خواب!

نکند دنیا را آب ببرد و ما در خواب غفلت باشیم و متوجه صداهایی که یاری ما را می طلبد نشویم…تنها جایی که شتاب جایز شمرده و بر آن تاکید شده است کار خیر و انسان دوستی است خصوصاً زمانی که عده قابل توجهی از انسان ها نیازمند کمک رسانی فوری هستند، همانند هموطنان و سیل زدگان مسلمان سیستان و بلوچستان.

به گزارش آرتیو، الف نوشت: فرق می کند حکایت زندگی انسانی که همواره دغدغه دیگران را دارد و قلبش برای مردم می تپد با کسی که تنها و تنها حال و روز خود و خانواده اش برایش اهمیت دارد.

حتماً بین فردی که به شکرانه سلامتی، امنیت و نعمت هایی که خداوند مهربان از سر رحمت به او ارزانی داشته است، قصد دارد به دیگرانی که به هر دلیلی نیازمند کمک و حمایت هستند یاری برساند، با آدمی که بی خیال از مردم و اتفاقات محیط پیرامون خود زندگی می کند، فرق هست. به راستی در این دنیای فانی و بی ارزش و با این عمر کوتاهی که همچون برق و باد و به سرعت چشم بر هم زدنی می گذرد آدمی را چه می شود که می دود، جمع می کند، حرص می زند، به تنهایی و غفلت می خورد و می نوشد و به کلی فراموش می کند تنها خودش اهمیت ندارد و دیگرانی نیز هستند که باید مورد توجه و عنایت قرار بگیرند. هم اینک باید تصمیم جدی گرفت و خط و سیر زندگی خود را از انسان های بی تفاوت و بیخیال جدا کرد که به قول معروف؛ «بیخیال ها به بهشت نمی روند» و «درد بی دردی علاجش آتش است».

جمله بسیار زیبایی به نقل از مرحوم آیت الله بهجت بیان می شود که می گوید: «خوب است انسان اسم خود را در هر کار خیری بنویسد و خود را شریک کند زیرا فردای قیامت معلوم نیست کدام قبول و کدام رد می شود.» و این جمله پیام بسیار زیبایی دارد به نام «خیراندیشی» و «خیرجویی» که گویی تلنگری دایمی برای انسان است که در گوش او چنین نجوا می کند که: تو باید برای تعالی ذهن و ضمیر خود در هر امر خیری مشارکت کنی.

بی شک در هر دوره و زمانی مسایل و چالش هایی در حاشیه زندگی وجود دارد که حضور، مشارکت و همراهی و همدلی ما را برای بهبود شرایط و اوضاع مطالبه می کند. به عنوان مثال در حال حاضر هم وطنان ما در آستانه سال جدید و فصل سرما در استان سیستان و بلوچستان گرفتار سیل ویرانگری شده اند که خسارات فراوانی به آن ها وارد ساخته است. این که به چه میزان و چقدر انسان کمک می کند یا توان یاری رساندن به دیگران را دارد به نظر من چندان مهم نیست بلکه آنچه اهمیت دارد این است که باید روحیه دغدغه مندی، مسیولیت پذیری و کمک رسانی زنده بماند و آداب و رسوم اخلاق مداری و مسلمانی که همانا مهربانی و یاری رساندن به همنوعان است از رونق نیفتد تا این گونه بتوان به دوام و قوام انسانیت و تعالی روح جمعی امیدوار بود.

گاهی باید زیر کاسه و کوزه فناوری بزنیم و همه شبکه های اجتماعی و هر آنچه اعتیاد روحی و فراموشی انسان را به دنبال دارد و ناخودآگاه باعث می شود بسیاری از مهمات زندگی را نادیده بگیرد کنار بگذاریم و با دقت بیشتری به اطراف و اکناف خود و اتفاقات و حواشی آن نگاه کنیم.

نکند دنیا را آب ببرد و ما در خواب غفلت باشیم و متوجه صداهایی که یاری ما را می طلبد نشویم. در همین رابطه امیرالمومنین(ع) می فرماید: «خوشا به حال آن که به بندگان خدا نیکی کند و برای آخرت خود زاد و توشه برگیرد.» وقتی که بیشتر افراد جامعه به هم نوعان خودشان روحیه مهرورزی و امدادرسانی داشته باشند یقیناً شرایط کلی جامعه بهبود می یابد و مطلوبیت اخلاق اجتماعی ارتقا پیدا می کند. اینها بذر مهربانی و انسانیت است که افشان می شود و نتیجه اش درختان تنومندی خواهد شد که میوه آن حال خوب در دنیا و عاقبت خیر در آخرت است.

برای همین است که تنها جایی که شتاب جایز شمرده و بر آن تاکید شده است کار خیر و انسان دوستی است خصوصاً زمانی که عده قابل توجهی از انسان ها نیازمند کمک رسانی فوری هستند، همانند هم وطنان و سیل زدگان مسلمان سیستان و بلوچستان.

پایان خبر آرتیو