هجرت، قصه همیشه تکرار در تکواندو/ نبرد با سایه ها روی شیاپچانگ

چوب حراج به سرمایه های ایران

سیاست غلط و اشتباه مدیران تیم ملی تکواندو در سال های اخیر بیشترین لطمه را به این رشته زده و سبب افول تکواندو شده است.

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آرتیو، مهاجرت قصه پرغصه ایست که در جغرافیای ایران مدتهاست رواج دارد و بدل به یک اپیدمی خاموش شده. آنچه سبب شده تا جمعی از جوانان بااستعداد این مرز و بوم در شاخه ها و حوزه های مختلف بار سفر ببندند و به امید یک هوای تازه تر رنج غربت را به جان بخرند و توانایی های خود را خرج بیگانه ها کنند. آنچه یک معادله دو سر باخت است؛ هم برای کشور که استعداد های جوانش را از دست می دهد و هم برای فرد مهاجرت کرده که باید در کنار غریبه ها روزگار سپری کند.

این پدیده مذموم و تلخ در ورزش نیز وارد شده و در رشته های مختلف جمعی از استعداد ها و ستاره های ریز و درشت ورزش ایران را به یغما می برد. اگر تا دیروز شاهد مهاجرت جسته و گریخته ورزشکاران به خارج از کشور بودیم، در سال های اخیر این رویه شدت یافته و تعداد قابل توجهی از ورزشکاران ایران چمدان ها را به آنسوی مرز می بنندند تا آرزو های خود را در مسیر دیگری جستجو کنند.

تکواندو به عنوان یک رشته المپیکی از تیررس این پدیده در امان نبوده و در سال های اخیر مهاجران زیادی را از دست داده که سرشناسترین آنها کیمیا علیزاده نخستین مدالیست المپیکی ورزش زنان ایران بود که بعد از کسب مدال برنز المپیک ریو جلای وطن کرد و به هلند رفت. علیزاده در المپیک توکیو زیر پرچم IOC شرکت کرد و حتی در مبارزه نخست رودروی ناهید کیانی دوست و رفیق قدیمی اش قرار گرفت. ستاره سابق تکواندو زنان ایران که چندی پیش توانست سهمیه المپیک پاریس را نیز کسب کند و این بار با پذیرش تابعیت بلغارستان در پاریس زیر پرچم بلغار ها به روی شیاپچانگ خواهد رفت.

در کنار او، میلاد بیگی را هم در سال های اخیر داشته ایم که به همراه رضا مهماندوست به آذربایجان رفت و در تیم ملی آذربایجان توانست مدال جهانی و المپیک را به سینه بزند و هر وقت به مصاف رقبای خود در تیم ملی تکواندو ایران رفت، آنها را شکست داد. مهدی خدابشخی در صربستان نیز دیگر تکواندوکار مهاجرت کرده ایران است که چند سالیست زیر پرچم صربستان مبارزه می کند و جالب اینکه 2 مدال جهانی برای صرب ها صید کرده.

در سال 1403 هنوز آغاز نشده، دو چهره دیگر تکواندو عطای حضور در ایران به لقایش ببخشیدند و مسیر خروج از وطن را در پیش گرفتند تا سال جدید برای تکواندو با دو خبر ناامیدکننده آغاز شود. نفر نخست فرزان عاشورزاده بود. سونامی سابق تکواندوی ایران که آغازی درخشان در تکواندو داشت و عنفوان جوانی توانست چندین مدال ریز و درشت به سینه بزند، اما ناگهان دوران افول وی آغاز شد و جز ناکامی از او چیز دیگری ندیدیم. عاشورزاده در 17 سالگی و در مسابقات قهرمانی آسیا 2014 در تاشکند برای اولین بار موفق به کسب مدال طلای آسیا شد و همان سال در بازی های آسیایی 2014 اینچیون نیز روی سکوی قهرمانی ایستاد.

او سال بعد در مسابقات جهانی 2015 چیلیابینسک روسیه نیز به مدال طلا رسید و با حضور در جایگاه نخست رنکینگ فدراسیون جهانی، لقب «سونامی تکواندو دنیا» را از فدراسیون جهانی دریافت کرد. عاشورزاده در سال 2018 موفق به کسب مدال نقره آسیا و برنز بازی های آسیایی جاکارتا شد.

عاشورزاده حالا در سن 27 سالگی به امریکا مهاجرت کرده تا در کنار مهدی بی باک دیگر مربی مهاجر تکواندو ایران فعالیت خود را ادامه دهد. به فاصله چند روز از مهاجرت عاشورزاده، خبر رسید که یک تکواندوکار دیگر نیز چمدان ها را بسته و به سوی غربت رفته. تکواندوکاری که البته در ابتدای راه بود و مهاجرتش در همین ابتدای زندگی حرفه ای ورزشی اتفاقی تلخ تر و تکان دهنده تر است. ابوالفضل عباسی ملی پوش تیم ملی تکواندو و پدیده سال های گذشته تکواندو نوجوانان ایران به کشور آلمان مهاجرت کرد. ابوالفضل عباسی برای اولین بار در سال 1398 در ترکیب تیم تکواندو نونهالان در مسابقات جهانی ازبکستان به مدال طلا رسید. روند رو به رشد او در سال 1401 با کسب مدال طلای نوجوانان جهان و طلای نوجوانان آسیا ادامه داشت و در نهایت به عضویت تیم ملی تکواندو در مسابقات جهانی 2022 مکزیک درآمد، اما در آن رقابت ها مغلوب مهدی خدابخشی دیگر تکواندوکار مهاجرت کرده ایران شد! پس از این مسابقات عباسی در سال گذشته همراه با میرهاشم حسینی و امیر محمد بخشی با تیم ملی کشورمان به مدال طلای مسابقات جام جهانی کره جنوبی نیز دست یافت.

هنوز به هفته پایانی ماه نخست سال نرسیده ایم که 2 تکواندوکار ایران مهاجرت کرده اند و این یک اتفاق نگران کننده برای این ورزش رزمی محسوب می شود که به مدال های جهانی و المپیکی اش در یکی دو دهه اخیر عادت کرده بودیم. رشته ای که البته این روز ها چندان شرایط خوبی را تجربه نمی کند و بیشتر از موفقیت ناکامی هایش به گوش می رسد. تکواندویی که از آن انتظار طلای المپیک داشتیم حالا کارش به جایی رسیده که در بازی های آسیایی نیز در حسرت طلا باقی می ماند و تنها ستاره و پرچمدارش ناهید کیانی است.

واقعیت این است که سیاست غلط و اشتباه مدیران تیم ملی تکواندو در سال های اخیر بیشترین لطمه را به این رشته زده و سبب افول تکواندو شده. سیاست های غلطی که استعداد های این رشته را ناامید و سرخورده می کند و البته زمینه مهاجرت را فراهم می کند. در تکواندو در دوران پولادگر رییس سابق این رشته شاهد حاکم بودن سیاست گلخانه ای بودیم و تیم ملی همیشه در قرق مشتی نامی تکراری بود که کمتر تکواندوکاری می توانست این حلقه بسته را شکسته و وارد دایره مدعیان تیم ملی شود. نتیجه این سیاست غلط آغاز دوران افول تکواندو بود.

پس از پابان دوره صدرات طولانی پولادگر از این رشته و حضور قهرمان المپیکی، چون هادی ساعی که گوشت و پوست و استخوانش از تکواندو است، امیدوار بودیم که این حلقه بسته شکسته شده و شاهد حضور چهره ای تازه باشیم، اما ساعی نیز بیش و کم همان راهی را رفت که پولادگر ریل گذاری کرده بود. اگرچه ساعی این فرمول را حتی به نیمکت تیم ملی نیز تسری داد و تنها از نفرات نزدیک به خود استفاده کرد و هیچ اعتقادی به مریان بزرگتر و کارآزموده تر که با البته با وی اختلاف سلیقه داشتند نداشت. نتیجه استفاده از مربیان تکراری، سیاست تکراری و غلط در های بسته در تیم ملی بود. آنچه سبب شده که تکواندوکاران از حضور در تیم ملی ناامید شده و آرزو های خود را در کشور های دیگر بجویند. نتیجه مهاجرت استعداد ها حالا پیش روی ماست. تیم ملی تکواندو که در بخش مردان چندان امیدی به موفقیتش در المپیک نیست و تمامی آرزو های خود را به ساق های تک ستاره ای به نام ناهید کیانی گره زده. خالی شدن شیاپچانگ تیم ملی از ستاره های تازه و نام های جدید سقوط تکواندو را به همراه خواهد داشت.